Warką a Kozienicami, otoczona Puszczą Kozienicką i Puszczą Stromiecką.
Głowaczów został założony w 1445 przez Sędziwoja Leżeńskiego Głowacza herbu Nałęcz, na gruntach wsi Leżenice, za zezwoleniem księcia mazowieckiego Bolesława, na prawie chełmińskim.
Kolejnymi dziedzicami Głowaczowa byli Leżeńscy i Boscy wraz z rodziną Ostrorogów.
W drugiej połowie XVII w. w Głowaczowie zaczęli osiedlać się Żydzi, a w następnym stuleciu powstała samodzielna gmina wyznaniowa. W 1827 w 64 domach mieszkało 490 ludzi, w 1861 w 98 domach 3934 (z czego 396 Żydów), zaś pod koniec tamtego stulecia w 121 domach 1424 mieszkańców. W bitwie pod Lipą koło Głowaczowa 15 lutego 1864 poniósł klęskę oddział powstańczy "Dzieci Warszawy" pod dowództwem por. Pawła Gąsowskiego. W 1899 r. powstała synagoga, wcześniej istniał już żydowski cmentarz.
W 1921 r. było 2271 mieszkańców (z czego 1411 Żydów).
We wrześniu 1939 toczyły się tu walki oddziałów osłaniających wycofującą się za Wisłę armię "Prusy". W ich trakcie zniszczono przynajmniej dwa niemieckie czołgi. Głowaczów został poważnie zniszczony podczas kampanii wrześniowej . Pewną ilość Żydów z Głowaczowa wywieziono do obozów pracy w dystrykcie lubelskim w 1940 r.
Wiosną 1940 mieszkańcy Głowaczowa, a więc i Żydzi, zostali wysiedleni w związku z budową poligonu lotniczego w okolicy. Żydów przeniesiono na nieużytki między Jasieńcem a Mariampolem, gdzie żyli w prowizorycznych budach z dykty, blachy itp. Jako, że wysiedlenie Żydów z Głowaczowa odbywało się przy udziale Naczelnej Rady Starszych w Radomiu, to być może pozwoliło to na rozlokowanie przesiedleńców przynajmniej w części wedle jej wskazówek, a nie według wskazań niemieckich. W drugiej połowie sierpnia 1942 r. Żydów z Głowaczowa przeniesiono do getta w Kozienicach, skąd zostali później wywiezieni do Treblinki, gdzie ich wymordowano.
To już wieś Ryczywół i Kościół
Kościół parafialny w Magnuszewie pod wezwaniem św. Jana Chrzciciela.
Miejscowość została założona w XII w. przez komesa mazowieckiego. Od XIV w. Magnuszew był w rękach rodu Magnuszewskich herbu Ogończyk.
W roku 1377 ówczesny dziedzic dóbr magnuszewskich, Świętosław uzyskał od księcia mazowieckiego Ziemowita II, prawa miejskie magdeburskie. Na nadanie osadzie rangi miasta miał wpływ rozwój osadnictwa, handlu i rzemiosła, a także położenie na szlaku handlowym wzdłuż lewego brzegu Wisły.
W 1576 roku wskutek zniszczeń wojennych oraz licznych pożarów drewnianej zabudowy Magnuszew został zdegradowany do rzędu wsi. W późniejszym czasie właścicielami Magnuszewa zostali Potoccy, a po nich potężny ród Zamojskich.
W 1776 roku Andrzej hr. Zamojski na mocy przywileju nadanego przez króla Stanisława Augusta Poniatowskiego przywrócił Magnuszewowi rangę miasta. Przez następne lata miasto dotykały liczne pożary, powodzie a liczbę mieszkańców dziesiątkowały epidemie cholery i czarnej ospy. Liczba mieszkańców drastycznie zmalała, a Magnuszew zubożał i zatracił charakter miasta.
1 czerwca 1869 na mocy ukazu cara Aleksandra II Magnuszew utracił prawa miejskie.
W czasie II wojny światowej prowadzone były w okolicach Magnuszewa działania wojenne, w wyniku których miejscowość została prawie doszczętnie zniszczona (przyczółek warecko-magnuszewski)
Na wycieczkę wyjechalismy z Warszawy pociagiem do stacji Strzyżyna, to jest drugi przystanek PKP za Warką w kieruku Radomia, a skończylismy w Górze Kalwarii
Więcej zdjęć z tej wycieczki w albumie
Fajnie opisana wycieczka. Mapka ze statystyką rewelacyjna. Ciekawe miejsca i zdjęcia. Też preferuje takie wypady.
OdpowiedzUsuńPozdrawiam
"To mi sie widzi" jak powiedziała Jagna do Boryny, gdy jej kupił korale ;)
OdpowiedzUsuńOglądając zdjęcia, myślałem, że to już Podlasie, a to dopiero rejony Grójca. Fajne, ciekawie zrobione foty. Pozdrawiam!
Ciekawe historie miejscowosci, w zyciu o takich nie slyszalam. No i zdjecia jak zawsze dobre!
OdpowiedzUsuńWspaniała wycieczka:) Wspaniałe zdjęcia:)
OdpowiedzUsuńWspaniała wycieczka i jak słonecznie :)
OdpowiedzUsuń